De curling eigenaar
Naast curling ouders, ouders die alle oneffenheden in het leven van hun hond willen wegpoetsen, zie ik tegenwoordig steeds meer curling hondeneigenaren. Zo vreselijk verliefd op hun harige kind dat, net als bij curling ouders,werkelijk alle oneffenheden op het levenspad moeten worden weggepoetst.
Het hele leven wordt ingericht op de hond. Nu pas ik zelf ook veel aan. Simpelweg omdat ik vind dat, mijn honden ook recht hebben op een goed leven. Toch is dit niet wat ik bedoel. De curling eigenaar, gaat velen stappen verder. De honden maken de dienst uit. Bij ongewenst gedrag, wordt er niet ingegrepen door middel van aansturing of in sommige gevallen botweg correctie ( ja, het staat er echt).
Maar, kijken we hoe de hond het dan het liefste gehad zou willen hebben.
Het hele gezin, doet telkens een stapje opzij voor de wensen van koning hond. Ik heb daadwerkelijk meegemaakt, dat het gezin alleen nog maar boven naar toilet ging, omdat koning hond het niet accepteerde dat men langs zijn ligplaats liep om het toilet op de begane grond te gebruiken.
Een legertje aan ‘gedragsdeskundigen’ had allerlei methoden aangeboden om dit gedrag om te buigen. Weglokken met voertjes, de mand op een andere plek (toen ging hij daar uitvallen en konden ze niet meer naar de keuken), zelfs een visuele blokkade om te voorkomen dat de hond iemand zou raken als hij uitviel. Als ik dit hoor, zakt bij mij de spreekwoordelijke moed in de schoenen. Ik denk meteen aan professor Friedman’s WTF. Oftewel, What’s The Function? Uiteraard, vragen we ons af waarom de hond bepaald gedrag vertoont. Wat is het nut van zijn/haar acties. Dat doe ik ook! En ja, heel vaak is het dan simpel om de eerste stappen te nemen om dit gedrag om te buigen. Maaaaaar!!. Er moet mij toch even iets van het hart. Omdat ik kan verklaren waarom de hond iets doet, wil niet zeggen dat we het dan maar moeten accepteren. Soms gaat ook een hond gewoon over de grens. Opvoeden is echt iets anders dan trainen. Binnen onze eigen groepen doen we dit ook zo. Stel je de volgende situatie voor: Een klein peutertje, komt het huis binnen en gooit zijn jasje op de grond. Bij zo’n kleintje zijn we toegeeflijk. Ik zou samen met het hummeltje het jasje naar de kapstok brengen en een dikke duim geven zodra het kleintje zijn jasje op het kinderhaakje hangt. Nu, is dat hummeltje inmiddels 11 jaar. Wat doen we dan? Samen naar de kapstok en een dikke duim voor het ophangen van de jas? Niet bij mij thuis. Ik maak vriendelijk doch dringend duidelijk dat we dit niet doen in dit huis. Zo doe ik dit ook bij mijn honden.
Een pupje komt met veel weg. Ik zie dit overigens ook bij mijn eigen volwassen honden naar de jongste. Maar als het pupje ouder wordt, is het echt eerlijk dat wij verwachten dat hij zich aan de regels van onze groep houdt. Het aanleren van oefeningen als , zit/af, hier, blijf enz. die worden enorm beloond als ze nog jong zijn en alles nog moeten leren. Maar, net zo min als mijn moeder mij telkens uitbundig beloonde voor bijvoorbeeld het doen van de afwas, geef ik ook niet telkens een hele lofbetuiging voor het gaan liggen van mijn honden als ik het vraag. Een simpel ‘dat is braaf’ of een liefdevolle blik is genoeg. Eigenaren belonen niet alleen alles dat koning hond doet, maar hij krijgt ook nagenoeg overal zijn zin in. De hond die niemand tolereert die langs zijn mand loopt, heeft een probleem. Dat probleem heet: Niet weten wat de regels zijn! De hond kan hier niets aan doen. Het is hem nooit geleerd. De regels van het huis aanleren hoeft niet met harde hand. Maar we moeten wel duidelijkheid verschaffen. Misschien vind hij het inderdaad niet fijn als we langs zijn ligplaats lopen. Dat kan. Maar zo is het leven nu eenmaal. We kunnen de ligplaats van de hond op een minder drukke plek leggen, maar zelfs dan zal er af en toe iemand langs lopen.
Ik heb het hier niet over honden met een enorme rugzak. Daar moeten we langzaam werken om ze het vertrouwen terug te geven. Ik heb het over honden die uit een normaal nest komen en als pup bij de eigenaar zijn gekomen. We slaan naar mijn idee door. Hiernaast, merk ik dat we de honden bijna niet meer de mogelijkheid geven om zelf na te denken. Laat staan, dat ze de kans krijgen om zelf een methode te ontwikkelen om met minder leuke dingen om te gaan. Zo zie ik, eigenaren zich telkens richting de hond bewegen als ze met ze op straat van A naar B wandelen. De hond wil niet lopen, wil ergens aan snuffelen, wil de andere kant op. En ja hoor. Daar is het voer, de speeltjes, de lieve woordjes. Nogmaals, ik heb het niet over pupjes of herplaatsers. Ik heb het over jong volwassen of volwassen honden. Hoe dan? Wat doe je dan als er een hond aankomt waarvan je weet dat het niet goed gaat? Ik zal wel keihard zijn. Mijn honden horen een duidelijk DOOR!
En we gáán door. Op daarvoor geschikte plekken laat ik ze door middel van ‘Ga maar’ weten dat ze nu mogen snuffelen en zelfs het eind van de lijn mogen zoeken. Bij thuiskomen veeg ik hun buik en poten af. Ze weten wat er komt. Ik heb ze geleerd wat ‘voetjes’ betekent. Ondanks dit, vinden ze het naar. Maar ik doe het toch! Ik mishandel ze niet. Ik schreeuw niet. Sommige dingen zijn er gewoon in het leven. We kunnen nu eenmaal niet álles leuk maken. Dat hoeft ook niet. Net als mensenkinderen, kunnen honden prima leren omgaan met de minder leuke dingen in het leven. Maar, daar moeten ze dan wel de kans voor krijgen. Het lijkt wel of we tegenwoordig overal een ding van maken. Voertjes om de halsband om te doen, voertjes en uitbundige beloningen voor over de drempel stappen, knuffeltjes én voertjes om in de auto gaan, uit de auto komen. Brááááaáffff lieffíe als de volwassen hond op commando (oh nee, dat mag ook niet meer) eh……….op verzoek is gaan zitten. Negeren als de hond in de eigenaar staat te bijten en/of bijna een mouw uit de jas staat te trekken. Ja. Ik weet waarom honden dit doen. En, nee! Ik ga het niet negeren. Al het ongewenste gedrag van de hond wordt geanalyseerd en aan zo verklaard dat we er maar niet tegen in moeten gaan. In plaats daarvan moeten we mee bewegen. Ik krijg hier jeuk van. Ook mijn honden vertonen soms, zeker als ze nog jong zijn, ongewenst gedrag. Dat hoort erbij. Het hoort er ook bij dat ik dit stop. Als ik dit niet doe, kunnen ze niet meer mee in de maatschappij en zeker niet binnen een gezin. Niet alles hoeft een label. Niet voor alles hoeft een therapie te worden ingezet. Ik ben geen voorstander van een harde hand. Maar je kunt ook de andere kant op doorslaan. Verklaarbaar is niet hetzelfde als aanvaardbaar.
